Alianci

Historię piszą zwycięzcy. Ta stara prawda szczególnie pasuje do II woj­ny światowej. Mimo że od końca tego krwawego konfliktu minęło już siedemdziesiąt sześć lat, do dzisiaj obowiązuje wersja wydarzeń stworzo­na przez wojenną propagandę aliantów. Tezy tej propagandy powielają bezkrytycznie historycy, pisarze i dziennikarze, zgodnie z nimi kręcone są hollywoodzkie superprodukcje. Propaganda na ogół jednak mało ma wspólnego z rzeczywistością. Nie służy przecież obiektywnemu przedstawieniu wydarzeń. Z natury rzeczy jest stronnicza i nieobiektywna. Służy mobilizowaniu własnych obywateli do walki, zohydzaniu przeciwnika i przekonaniu świata, że państwo, które ją uprawia, bije się w słusznej sprawie. Propaganda wojenna przypomina więc bajkę dla dzieci, w której wszystko jest proste i oczywiste: My - dobrzy. Oni - źli. My - mamy rację. Oni - racji nie mają. My - walczymy w sposób rycerski. Oni - zbrodniczo i podstępnie. W tym czarno-białym obrazie nie ma miejsca na żadne odcienie sza-rości, wątpliwości i niuanse. Nie ma miejsca na prawdziwy, niezwykle skomplikowany obraz wielkiego koszmaru, jakim jest wielka wojna. Jest miejsce tylko na złych Indian i dobrych, szlachetnych kowbojów. Na lorda Vadera i rycerzy Jedi.

Amerykanom i Brytyjczykom udało się więc przekonać świat, że II wojna światowa była starciem absolutnego zła z absolutnym dobrem. To pierwsze uosabiali oczywiście Adolf Hitler, Benito Mussolini i cesarz Hirohito. Absolutne dobro - Winston Churchill, Franklin D. Roose­velt oraz . . . Józef Stalin. Tak, to nie pomyłka, Józef Stalin. Aliancka propaganda wbijała bowiem do głów swoich obywateli, że Związek Sowiecki jest miłują­ cym pokój i wolność demokratycznym państwem. Że z Wielką Bryta­nią i Stanami Zjednoczonymi łączy go nie tylko wspólnota interesów, ale i wartości. Właśnie dlatego alianci tuszowali zbrodnie sympatycznego, miesz­kającego na Kremlu "Wujka Joego". Na czele ze zbrodnią katyńską. Każdy, kto twierdził, że to NKWD zgładziło polskich oficerów, był uznawany za "faszystę" i "pomocnika Hitlera". Już to jedno sprawia, że do alianckiej propagandy z czasu I I wojny należy podchodzić scep­tycznie i ostrożnie.